Acı, insanın birlikte ölmesi gereken bir şeydi.

Akrabalığı oluşturan yalnızca kan bağı değil, aynı zamanda yürek ve akıl bağlarıdır. MONTESQUIEU

Ey güzel Meryem! Ben nasıl bir şehit olabilirim? On beş yaşında? Böylesine büyük bir yüzme ve yaşama isteğiyle, yaşama ve sevme isteğiyle doluyken?

Dolores gibi birini seviyorsa, insanın, boş yere kendini bir aslanın ya da çizgili bir kaplanın ağzına atması için budala olması gerekirdi. On beş yaşındayken, tepe üstü çarmıha gerilmeyi düşünmek ve gencecik boynumu uçurulmak üzere vahşi bir köleye uzatmak.

Herkes her zaman haklı. Bense, hiçbir zaman.

Zamandan başka geçen yoktu.

Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum.

Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.

Adamcağız kollarını açtı, beni göğsünde sevgiyle sıktı. "Ağlama yavrum," dedi. "Hep böyle duygulu bir çocuk olarak kalacaksın, pek çok ağlama fırsatı bulacaksın hayatta."

Ne var, Zeze? Hiç, Godoia... Neden kimse beni sevmiyor? Çok budalasın. Bugün üç kez dayak yedim, Godoia. Haketmemiş miydin üçünü de? Onu demek istemedim. Kimse beni sevmediği için, dövmek istediklerinde herhangi bir şeyi bahane ediyorlar.