Bazı insanlar için sevmek, hayatı devam ettirmenin tek kaynağıydı, bir gıda kadar önemliydi.

"Kendi kalanlar toplumda kaybeder, ama varoluşta kazanır." der Sartre. Peki ya sen? Herkes misin? Seni herkesler sevsin.

Sığmazmış çocukluk ceplere...

Huysuz bir ilkokul çocuğu, kurşunkalemi bir defa ortadan ikiye böler, çat diye ayrılır... Kolaydır ilk başta bölünmek kalem için tabi. Ama önemli olan sonrasıdır, çocuk kırdığı parçaları da kırmak ister, iş gittikce zorlaşır, kalemi kırmak imkansız hale gelir. Kırıldıkça zorlaşır, kırıldığı yerden sağlamlaşır bazı şeyler, insan gibi, kalp gibi, güven gibi.

Çocukluğun yaraları iyileşir de, incinebilirlik değişmez. Büyümek yeterli bir kalkan değildir. Her an düşebilirsin.

Murphy kanunlarını artık günlük hayatta yaşıyoruz gibi. "Ters gidebilecek her şey, aynı anda ters gidiyor."

Yılların getirdiği boşluk duygusuyla kendi içinde bağdaş kurmuş kişiler başka insanlarla birleşerek iyileşmezler...

Okuduğum Tommiks'ler oynadığım tasolar ortadan kaybolan Mirkelam gökyüzünde kaybolan uçurtmam nerdesiniz oğlum nerdesiniz... Bunların hepsi sizin yüzünüzden...

Ve insan bir gün anlar ki ; çok sevdiği her şey uçup gider, değişir yürekler , biter duygular. Geride kalır müzikler kokular anılar . Suçu olmayan tüm şeyler geride kalır. Ama insan gider . Çok sevse de gider...

Neden herkese yetecek kadar hamburger yoktu ?