Ve yıllar sonra biraz da olsa anlamıştım bu karmaşık duyguyu, umut bir düşün başlangıcı, aynı zamanda bir düşün bitişiydi. Hayatın kuralıydı bu, sevmek bazen insanın canını yakıyordu...

Olan oldu, kendimizi tanımadan bilginin peşinde koştuk

Bazı kokuları insan üstünden atamaz, üstünden atsa da burnundan atamaz, burnundan atsa da anılarından atamaz. Bazı kokuların anlamı büyüktür, bazı kokuların keskinliği fazladır. Koku hafızanın en vurucu bölgesidir. Hüznü yoğunlaştıran duyu organıdır. Kalabalıkta yolda yürürken bir zamanlar yanınızda olan sevdiğinizin kokusunun yanınızdan geçip gitmesi... Bu an çok kötüdür, çarpar bu koku sizi, acaba bir mağazaya mı daldı dersiniz? Bu kokuyu sadece o kullanırdı, nerde olabilir diye gözleriniz onu arar arar, kendinizden geçersiniz... Bakışlar, sözler, yaşananlar bile unutulabilir belki ama koku daima hatırlanır. Koku hatırlandığı anda, unuttuğumuzu sandığımız şeylerin aslında hala orda olduğunu görürsünüz.

Büyümemde,delirmemde,yalnızlığımda Emeği geçen herkesin gözlerinden öperim..

Umut bir düşün başlangıcı,aynı zamanda bir düşün bitişiydi. Hayatın kuralıydı bu,sevmek bazen insanın canını yakıyordu.

İnsanlar her zaman kendilerine en yabancı olan şeye hayran olurlar.

Bizi birbirimize bağlayan en derindeki şeyleri hissedemezdik; o şeyler bizden kopartılıp alınmadıkları sürece hiç hissetmezdik. Kaçıp sığınılacak yer , bir başka yüzün içindeydi.

Azizim, Deli söylüyor diye değil ama bil ki; En büyük delilik , insanın kendi tımarhanesinden kaçmasıdır.

İnsanın kendinden kaçma sendromu tuhaf geliyordu bana. Gerçekten hiçbir şeyden kaçmayacak olan insan , neden yerini ve kendisini terk eder ki ?

Modern dünyadaki ilk ruhsal ilaç, insanın aynaya ve kendine bakmasıdır.