Bazen insanlar kadar paragraflar da anlamsızlaşır. Hiçbir sözcük seni anlamaz, yazdıramaz. Çaresiz bırakırlar seni, suskunluğa terk edersin kendini. Sonra biraz daha acı çekersin, hüzün çuvalına eklersin bir şeyler, tekrar yazmaya kalkarsın ve sonra fazlasıyla yazarsın

"İnsanlar her zaman kendilerine en yabancı olan şeye hayran olurlar."

Zaman içinde yaşadığımız acı tatlı tüm tecrübeler insanı kendi ruhuyla tanıştırır. İnsan kendiyle tanıştığı sürece derinlere inmeyi de sever. Pişman olacağı işlere girişmez, ihtiyaçlarını, prensiplerini bilir. Ruhunu tanımayı göze alan başına gelecek olayları da tanıyabilir.

Kendi içinde kalabalık yaşayanlar,
Bazen başkalarına ihtiyaç duymazlar,
Ses etmezler, dert etmezler.

Ömrünün en mutlu döneminden faydalanmazsan, hayat tarlan hep çorak kalır..

İnsanın beyninde unutmak gibi bir kavram olduğu sürece insan her duygunun altından kalkar, her duygunun boyunduruğundan kurtulur, her duygunun boşluğuna alışır. Kendisi buna alışamadım dese de kalp ve beyinde o artık her şeye alışmıştır.Bu bir bağışıklık gibi hayat boyu devam eder.

Ne kadar sert ve agresif bir hayat sürersen sür, bir gün ılımlı ve sabırlı yaşamayı öğrenirsin.
Ne kadar kızgın ve sinirli bir hayat sürersen sür, bir gün soğukkanlılıkla yaşamayı öğrenirsin.
Bazı şeylere sabretmeyi bazı şeyleri kafaya takmamayı öğrenirsin.
Hayat öğretir, hayat bekletir, hayat uslandırır.

Normal olmak zorunda değilsin,
Anormallik de bir seçimdir.

Bir tutam delilikti benimkisi, tüm yaşanmışlıklara inat.

Öyle ideal, amaç, hedef geç onları evlat geç. Önce ezileceksin, hırslarının kurbanı olacaksın, kıskançlık, doyumsuzluk derken başkalarını ezeceksin. Yani anlıyor musun evlat işte insan budur, insan aşağılık bir varlıktır ve hepimizde bu aşağılıktan bir tutam vardır. Şimdi sok o mantığını cebine.