Bazı insanlar için sevmek, hayatı devam ettirmenin tek kaynağıydı. Safça ve masumca, heyecanla sevmek solunum yolunu daha çok açardı. Hatta bizim gibiler daha çok göğe bakardı sevince.

Yılların getirdiği boşluk duygusuyla kendi içinde bağdaş kurmuş kişiler, başka insanlarla birleşerek iyileşemezler.

Bir tutam delilikti benimkisi, tüm yasanmisliklara inat.

Büyümemde, delirmemde, yalnizligimda emegi gecen herkesin gözlerinden öperim.

Yeri geldi?inde olaylara ve beklentilere sırtını çevirerek gitmek, erdemli insanın felsefesi olmalı. Zaten boku sen yediğinde, sen dışında hiçbir şey seni umursamaz sen de umursamamayı bilmelisin.

Kazancakis'in dizelere döktüğü gibi: Hiçbir şey umut etmiyorum hiçbir şeyden korkmuyorum ben özgürüm..

Düş kırıklığımın temelinde aslında hep aynı şey vardı. İsteklerim gerçekliğin o yıkılmaz duvarına çarpıp, parçalanıyordu.

En iyi sevgi, insanın eski mutsuzluklardan kaçmak için değil de, yeni mutluluklara kavuşma umuduyla beslediği sevgidir. Öyle veya böyle, acılı veya sancılı, gram kadar da gücüm olsa beni benden alamazdı sevgili hayat, hani nefes darlığımda da yıkamayacaktı beni. Sonra avucuma ağladım, uyudum, gün bitti. Ölüm.

En iyi sevgi, insanın eski mutsuzluklardan kaçmak için değil de, yeni mutluluklara kavuşma umuduyla beslediği sevgidir. Öyle veya böyle, acılı veya sancılı, gram kadar da gücüm olsa beni benden alamazdı sevgili hayat, hani nefes darlığımda da yıkamayacaktı beni. Sonra avucuma ağladım, uyudum, gün bitti. Ölüm.

La bruyere'nin bir sözü geldi aklıma: Yaşam boyunca bazen bizden saklanan öyle değerli zevkler, öyle tatlı verilmiş sözler vardır ki, bunların bize bağışlanmasını en azından dilemek bile çok doğaldır. Ancak erdem yoluyla bunlardan vazgeçildiğini bilmeklr geride bırakılabilir bu büyük çekicilik.