"İnsanları tanımak istiyorsanız son sahnelerini iyi izleyin, insanlar son anlarında gerçek yüzlerini göstermeye bayılırlar..."

'Öyle eksik, Öyle sahipsiziz ki, Yaşanmamış çocukluklar var sol cebimizde.?

Nice haykırışlar başkaldırdı içimizde, yine de bırakmadık yaramızı kuytu köşelerde, sitem etmedik sonbahara, karakışa?

Bazen kendimi buldum onda Bazen kendimi kaybettim Sorularım ve cevaplarım hep onaydı Kimseyle paylaşamadığım mutluluğumdu o benim Sadece benimdi Adı ''yalnızlıktı..''

Dağılan parçalarını topladığında, büyümeyide öğreniyorsun...

Yalnızlığın coğrafyası yok. Ama insan sevdiklerinden oluşan kozasını geride bırakıp yabancı olarak damgalandığı bir yerlerde oldu mu, yalnızlığın kokusuna karşı daha bir keskinleşiyor burnu. İçinizdeki kelebeğin ağıt yakarak gövdenizde dolaşması acının en stratejik yöntemi, bir günlük acı, ama dünyaya bedel....

Hiç itiraz etmedim lisede ona, psikopatın teki olmasına rağmen, değişik binlerce huyu olmasına rağmen o benim dostumdu, bilirim ki dostluk, aynı zamanda iyi veya kötü şeylere katlanmaktır. (S. 16)

Zamanla alıştığını hissedersiniz, yerinde duran şeylere saygı duyarsın, seni bekletenlere eyvallah çekersiniz, sevdiklerine zamanla dua edersin. Bazı şeylerin orada olduğunu bilirsin, geri getiremezsin. Sadece görürsün, sevinirim, belki acı bir mutlulukla izlersin. Ama susmalısın. Susmalıyız. Bazı şeyler oradadır. (S. 27)

Zamanla alıştığını hissedersiniz, yerinde duran şeylere saygı duyarsın, seni bekletenlere eyvallah çekersiniz, sevdiklerine zamanla dua edersin. Bazı şeylerin orada olduğunu bilirsin, geri getiremezsin. Sadece görürsün, sevinirim, belki acı bir mutlulukla izlersin. Ama susmalısın. Susmalıyız. Bazı şeyler oradadır. (S. 27)

Bazı insanlar için sevmek, hayatı devam ettirmenin tek kaynağıydı, bir gıda kadar önemliydi. Safça ve masumca, heyecanla sevmek solunum yolunu daha çok açardı. Hatta bizim gibiler daha çok göğe bakardı sevince. Onu gördüğümde dünyanın en aptal insanı olur, en salak duygularına girerdim. (S. 28)