Bazı kokuları insan üstünden atamaz, üstünden atsa da burnundan atamaz, burnundan atsa da anılarından atamaz. Bazı kokuların anlamı büyüktür , bazı kokuların keskinliği fazladır. Koku hafızanın en vurucu bölgesidir. Hüznü yoğunlaştıran duyu organıdır.

İnsan mutluluğunu beyninde değil, köşelerde arıyor.

Kendimizi tanımadan insanları tanımaya çalışmışızdır, oysa insan kendini tanımadan başkasını tanıyamaz...

Bir insan aynaya bakarak kendini ne kadar görürse , kendine bakarak da benliğini o kadar tanıyabilir.

Cümlelerce telaş gereksiz, Gece varsa, Hüzün de vardır. Çay varsa , Sabır da vardır.

Kaybetmediğiniz , hala bakıştığınız bir zat varsa , bakın ona gözünüz gibi ... Her şeyden daha saf , daha gerçekçidir o. Gerçekten bakmak , masumca bakmak dünyanın en güzel hissidir.

Geride kalmaz hiçbir şey , Çıkar gelir anılar , törpülenmiş duygular. Suç , acı , ceza. Yeniden ,yeniden...

Yol boyunca mutlu olan , varınca içten içe ölmeye hazırlanan canlılardık artık, çünkü bizim için yolun bitimi ölümdü. Sevmezdik varmayı, bir cam kenarında devam etmek isterdik hayata...

Kafka' nın dediği gibi, " Sen kabuslar görüyorsun,insanlar gerçek kılıyor."

Nedir yalnızlık ? -Başkalarını aramadan kendimizi yaralama hakkıdır, başkalarını yaralamadan kendimizi arama hakkıdır, iradeyi kuvvetlendiren bir güç, soğukkanlılığın dip noktası, sıkıcı bir bekleme odası, sis perdesini aralayan gerçek, zaman çarkına kafa tutma, acının aydınlık yüzü, kabuğun altındaki hassas deri.