"Derin" olmak kolaydır: kendimizi kusurlarımızın içinde boğulmaya bırakalım yeter.

Her kelime canımı yakıyor. Halbuki çiçeklerin ölüm üzerine gevezelik edişini duymak ne tatlı olurdu!

Okur, "İnsani" oldukları söylenen yazarların üzerine üşüşür; onlardan çekinecek bir şey olmadığını bilir: Kendisi gibi yan yolda durmuşlardır ve ona imkânsız'la bir uyuşma, Kaos'a tutarlı bir bakış önereceklerdir.

Kötümser, kendine her gün başka var olma nedenleri icat etmek zorundadır: Bir hayatın "anlamı" kurbanıdır.

Her şeyi bozmanın, şeyleri tanınmaz hale getirmenin, kendi hakkında yanılmanın en emin yolu "yetenek"tir. Hakiki varoluş, yalnızca, tabiatın hiçbir ihsanla bunaltmadığı insanlara özgüdür. Bu yüzden, edebiyat âleminden daha sahte bir âlem, ya da edebiyatçı kadar gerçeklikten yoksun bir insan hayal etmek güçtür.

Temel bir yanılgı olmasından da evvel, hayat, ne ölümün ne de şiirin düzeltmeyi başarabildiği bir zevksizliktir.

Karanlık ruhunuzda size berraklık musallat oluyorsa Edebiyat'la uğraşmayın. Arkanızda sadece anlaşılır iç çekişler, kendiniz olmayı reddedişinizin zavallı kırıntılarını bırakırsınız.

Fikirlere bunca yürek temizliğiyle inanmamız, onları tasarlayanların memeli olduğunu unutmamızdandır.

Bitki, hafifçe etkilenmiştir; hayvan, sapıtmaya çabalar; soluk alan her şeyin anormalliği insanda azgınlaşır.

Sadece, canım isteyince ölmek elimde olduğu için yaşıyorum: İntihar fikri olmasa, kendimi çoktan öldürmüş olurdum.