İnsanın seyri ne mide bulandırıcı şey! Aşk iki tükürüğün karşılaşması... Bütün duygular mutlaklarını salgı bezlerinin sefilliğinden alırlar.

Ölmekte olduğunu bütün canlılığıyla bilmek ve bunu gizleyememek bir barbarlık eylemidir.

O zaman şiire doğru dönmemek elde mi? Onun da, tıpkı hayat gibi, hiçbir şey kanıtlamama mazereti var.

"...bir tek hakiki olan sevilmeye değerdir. "

Her kelime canımı yakıyor. Halbuki çiçeklerin ölüm üzerine gevezelik edişini duymak ne tatlı olurdu !

Her şeyi yıktıktan sonra kendini de yıkmayan bi kitap, bizi beyhude yere azdırmış olurdu.

Ölümü solumuş kişi için, Kelâm' ın kokusu ne perişanlıktır!

Bilgelik mi? Deliklerimizin bize reva gördüğü aşağılanmaya ağırbaşlılıkla katlanmak.

Temel bir yanılgı olmasından da evvel , hayat , ne ölümün ne de şiirin düzeltmeyi başarabildiği bir zevksizliktir.

Ötekileri bizden daha mutlu olmalarından dolayı cezalandırmak için , onlara bunaltılarımızı aşılarız - daha iyisi olmadığından. Zira acılarımız , ne yazık ki (!) bulaşıcı değildir.