Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim  İnsan kendini seveceği bir dünya buluyor... (TURNA TÜRKÜSÜ)

Bizden geçti de, demiştin, hepsi ölümün rahminde Bu çocuklar nasıl yaşayacaklar bu ülkede.

"Ömür Hanım Seni çok özledim, çok Ben gelene kadar çürüme ne olur. Yüzüm kuyular mührü Ellerim iki turna uyuduğun sonsuzlukta Odalar toprak döküyor üstüme. Ölümü de dünyada yaşıyormuş insan Gövdem kalbimin darağacı Şahgülüm...uzun sürmeyecek yalnızlığım."

"Birinizin gülüşü ötekinde gökyüzü Bu kadar mı güzel çiçeklenir dünya."

Susmaktan değerli olsun isteriz sözümüz. Herkesin ?boncuklu bir cümlesi? olsun, kendini seveceği. Kimse yalnızlığını ötekine göstermekten utanmasın. Ve biz biliriz ki; bir varlığın yazılı tarihi yoksa, bu dünyada bir hayatı yoktur.

Şiir; kalabalığa gönderilen bir yalnızlık elçisidir...

Bir kadının kirpikleriyle çizdiği gözyaşı haritasına, adamın kuramadığı cümledir şiir...

Bir uzaklaşma sanatıdır şiir; herkesi yanına alarak uzaklaşma?

Taş bile yalnız kendisi değil. Git, kapan. Gör, yalnızlığın yatışmaz kalabalığını...

Yaptığı iş ne olursa olsun, şiir; okuyan insanı okumayandan çok daha başarılı ve üstün kılar. Elbette aynı zamanda çok daha duyarlı, acılı ve mutsuz... Ama bu acı, bu mutsuzluk insan hayatının güzelleştirilmesi anlamında kesinlikle verimli bir acıdır, mutsuzluktur...