Söylenen her söz biraz daha Biraz daha büyüttü suskunluğumu...

Günüm seninle başlasın istemiştim Çok değil ki... Bir içten gülüşünle ışısın gecem Uzun suskunlukların dilsiziydim Sesin aksın istemiştim dupduru Dağ suları gibi serin Yüreğimin ölü topraklarına. Kirpiklerin gölgelesin yüzümü Gözlerin ömrümün göğü olsun Demiştim, çok değil ki.

Yaşamak bir uzun yolculuk ki Bitirmeden biteriz.

Mutsuzluk üstümüzde inatçı bir alıcı kuş Hiçbir yere gitmiyor.

Ve ben şiir yazmazsam Çoğalmaz nar taneleri gibi Görüntülerin güzelliği Çocukluktan çıkar çıkmaz Yaşlanır insanlar Sevgi bile yük olur acemi yüreklere Bir sorular yığını olarak Kavranmamış kalır dünya.

Herkes kendi yalnızlığında yitik Erir bir suskunluğun tüneklerinde Hangi el aralar hangi yüz girer İçimiz sevgilere kapalı nicedir Dışımız eğreti yalan giysiler.

Aklı yüreğinden utana utana -Yaşasa bile insan- Yaşamanın bir anlamı kalır mı ?

Çok değil ki, kırılsın acının ayazı Mutsuzluk dinsin biraz demiştim.

Bir o gülüşü kaldı Şimdi duvarımda Görmeye ömrümü adak sunduğum Bir o gülüşü.. Çın çın Sesi yüreğimin kıyılarını döven Üşüdükçe anısıyla ısındığım.

Bana verdiğin mutluluğu Paylaşacak kimsem yok Sevincimi içimde Ve yalnız taşıyorum. (Biliyorsun ya Susarak yaşamak zorundayım seni) Bu yüzden gecelere ve sözcüklere Bölüyorum ağırlığını Yüzünü gözbebeklerime çiziyorum Kırık kalemleriyle kirpiklerimin Baktığım her yerde seni göreyim Ve eksilmesin diye imgen Uykularımda bile Ömrümün evinden Sır vermez derininden kalbimin.