''Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz? Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı? Düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi? Ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka insanda? ''

''Kimse düşlerine yetişemez ve kimse geçemez gerçeğini bir adım bile; bu yüzden sıkıntı verir zaman, kısa kalır, sonsuz olur, insanın küçücük ömrünün karşısında.''

??Ölümü bilerek nasıl yaşar insan, geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür; bilmek bütün acıların anasıdır, ??

''Yerini bulmamış bir içtenlik, yanılmış bir saygı ve bir hüzün eğrisi olarak ilişkilerin gergefinde, ördüm ömrümün dokusunu ilmek ilmek. Beni cam kırıklarıyla anımsasın insanlar, savrulan bir yaprak hüznü ve dağınıklığı ile...''

''Biz hepimiz dikenli tellerle sarılıyız, her ilişkide bir parçamız kalır ve bölüne bölüne biteriz de. En büyük hünerimiz kendimize karşı olmak, aykırı yaşamaktır, acı kaynaklarımızı ellerimizle yaratarak...''

Yüzün de olmasaydı Dünyayı yumuşatan o yaz bulutu gülüşün, Günlerim neye benzerdi, Ya ömrüm..?

Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz..? Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı..? Düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi..? Ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka insanda...? Yerini bulur mu gerçekten...?

Kimsenin sevinci kimseye bir şey demiyor Kimseler duymuyor başkasının hüznünü... Herkesin kendi rüzgârıyla üşüdüğü bu yerde Yalnızlığa çarpa çarpa tarazlandı bedenim

Gece, yalnızlığımıza çekilen gök perdeyse şiir içerdeki aydınlığımızdır.

"O kadar çok şey geçti ki gözlerimizin önünden Sonunda hiçbir şey göremez olduk."