İnsan, ihtiyarlık sularına girince daha cesur konuşuyor. Birisine sevgisini söylemenin bir vaat olmaktan çıkmaya başlamasıyla çok daha özgür davranabiliyor.

Hani Robert Desnos der ya, ? o kadar düşündüm ki seni / yitirdin gerçekliğini.? Hayal ya da hakikat, bir duyguyu yaşarken öyle yoğunlaşıyorsunuz, öyle yoğunlaştırıyorsunuz ki karşınızdakini, geriye kala kala elinizde -kalbinizde- kocaman bir çınlama kalıyor.

Ne diyordu Melville: ? Bir insan gözlerine baksın gözlerim. Denizi, gökleri seyretmekten daha güzel. Tanrıyı görmekten daha güzel. Yeşil topraklara yemin, pırıl pırıl ocak başlarına yemin, büyülü bir aynadır insan gözler.? Gittiğim yerlerde tam da bu duyguyu yaşıyorum. Harflerin insana döndüğünü görüyorum.

Eğer yaşadığı hayat insana yetseydi ya da insan kendisine sunulanla yetinseydi, ne şiir ne bir başka sanatsal yaratı, ne de bilim doğardı. ?İnsan ruhu dünyanın en emperyalist gücüdür; fetheder fetheder fethettiği hiçbir şey ona yetmez? der Kazancakis

Siz, varlığınızı bütün insanların varlığıyla, doğanın tüm varlıklarıyla var ediyorsanız, acınız yalnızca sizin acınız değildir artık; birisine yapılan kötülük çaresiz canınızda halkalanacaktır; ağaçlar kirpiklerinizde yapraklanacaktır; bütün canlılar sizden can alacaktır; denizler ve gökler gözlerinizde şakıyıp duracaktır?

''Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar?''

??Başlamanın bir anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir çizgide tut mak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de? ??

??Büyürken geniş ufuklarımız olmadı bizim. Küçücük avuçlarımızla sınırlarımızı genişletmek istedikçe yaşamın binlerce engeli yığıldı önümüze. Hangi birini yenebilirdik bunca olanaksızlık içinde. Umutsuzluğu tanıdık, yenilgiyi öğrendik böylece. ??

??Öyle büyük umutlarım olmadı benim, büyük düşlerim, özlemlerim, büyük beklentilerim olmadı. Koşullarım beni oluşturdu ben acılarımı buldum. Herkes gibi yaşasaydım eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice eşya yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, varolmaya, 'dar çevre yitikleri'nde önem kazanmaya... ??

''Olanağı olsa da insanların yürekleri konuşabilseydi dilleri yerine, her şey daha yalansız, daha içten olurdu. Aklı silmeli diyorum insan ilişkilerinden. Yanılıyor muyum? Olsun. Yanıldığımı biliyorum ya... ''