Hayvanlar arasında tek bir arkadaşın bile yok, buna hayat mı diyorsun?

Her insanın,sonradan kendi yerine konuşacak olan bir hayvana konuşmayı öğrettiği,ama insanların sustuğu bir toplum.

Matemin yırtıcı hayvanı,insan

Hayvanlar,yalnızca başlarından bizim kadar çok şey geçmeisne rağmen hiçbir şey söyleyemedikleri için dahi bizden daha tuhaflar.Konuşan bir hayvan,insandan fazlası olmazdı.

"İnsanı insan kılan toz bezi değil, kişiliğidir."

"Kitaplara kişilik sahibi varlıklar gözüyle bakıyordu."

"Kitabın tek doğal dostu çiçekti."

"Var olabilmek, farklı olabilmek demekti."

Bowling oyunundaki kukalara benziyoruz daha çok. Aileler halinde getirilip oraya dikiliyoruz, yaklaşık dokuz kuka. Bodur ve tahtadan oracıkta dikilip duruyoruz. Yanı başımızdaki öbür kukalarla bir ilişkimiz yok. Bizi devirecek darbenin izleyeceği yol, çoktan belirlenmiş durumda; salakça bekleşiyoruz; bir darbe karşısında bitişiğimizdeki kukaları devirebildiğimiz kadarını deviriyoruz bizimle, bitişik kukalara aktardığımız darbe onlarla aramızdaki biricik ortak noktadır, hızla akıp giden bir varoluş sürecinde bu ortak noktayı birbirimize çok görmüyoruz. Arkadan yeniden kalkıp dikiliyoruz ortaya. Ama böyle de olsa, yeni yaşamda eski varlığımızı koruyoruz. Ne var ki, dokuz nüfuslu aile içindeki yerimiz değişiyor yalnız, hatta bu da olmuyor, tahtadan ve salakça yine eski darbeyi gözlemeye başlıyoruz.

«İnsanlar üzerine herkesin bildiğinden, yazarların da şimdiye kadar bildiklerinden daha çok şey bilmek istiyorum. Bu yüzden kendi az sayıda insanımda derinleşmek zorundayım, sanki onları hiç eksiksiz yapmakla yükümlüymüşüm gibi, sanki onlar bensiz asla hayatta olamazlarmış, sözcüklerim onların soluğuymuş, sevgim yürekleriymiş, ruhum onların düşünceleriymiş gibi.»

1946