Georg Büchner'in Lenz'i, özlem çekmekten dolayı gelip çılgınlığa dayanan bir kişiyi anlatır. ? Bu metni burada çözümleyebilseydik, 'Özlem Çekenin 'ruhsal durumu?nun neredeyse eksiksiz bir betimlemesini elde edebilirdik; ama bu, buradaki işimizin amacını da, kapsamını da aşıyor. Gene de, metnin sonunu vereyim: Gayet aklı başında görünüyor, insanlarla konuşuyordu; herşeyi ötekilerin yaptığı gibi yapıyordu, ama içinde iğrenç bir boşluk vardı, artık hiçbir kaygı duymuyordu, hiçbir arzu; varoluşu zorunlu bir yüktü ona. Öylesine yaşayıp gitti. (Werke und Briefe, Münchner Ausgabe (Herausge. Pömbacher et al.), dtv, 1988, S.158)

Özlem, şaşkın bilinçtir.

yakıcıdır özlem.

özlem yalnızlıkta birliktelik / birlikte yalnızlıktır.

özlem yalnızlıkta birliktelik / birlikte yalnızlıktır.

Özlem, güzel acıdır: Özlem, acılı güzelliktir: Özlem, güzelliğin acılılığıdır.

Özlem, bütün dünyanın grileşmesidir: herşeyin renksiz bir arkaplan haline gelerek, yalnızca o geçmiş rengin, bütün dünya içinde tek renk olarak görülmesi ? bütün dünyaya ancak onun renk verebilmesi... Özlem, dünyaya rengini veren griliktir.

Özlem hüzünlüdür ? hüzün de, özlemli.

Özlemi, zaman üretir; ama onu tüketen de odur ? zaman, kendi doğurduğu çocuğu, özlemi, boğazlar...

Özlem budur işte: bomboş bir varlık ve dopdolu bir yokluk...