Bazen, bana dünyada sahip olduğum tek şey senmişsin gibi geliyor.

Vicdanı olmayan,iyiliği bilmeyen bir insan acı da çekemez.

Ferit,Peştunistan Meydanı'nın birkaç sokak kuzeyinde,işlek bir köşebaşında,hararetli hararetli konuşan iki kişiyi gösterdi.Bir ayağı dizin hemen altından kesilmiş olanı,sağlam ayağının üzerinde sekiyordu.Elindeki takma bacağı göğüsüne bastırmıştı. ''Ne yaptıklarını biliyor musun?Bacak için pazarlık ediyorlar.'' ''Bacağını mı satıyor?'' Ferit başıyla doğruladı.''Karaborsada çok iyi para ediyor.Çocuklarını birkaç hafta doyurmaya yeter.''

Ama benim duyduğum (duymak istediğim) tek şey ,kafamdaki kanın zonklamasıydı.Gördüğüm tek şey,mavi uçurtmaydı.Kokladığım tek şey,zaferdi.Kurtuluş.Kefaret.Baba yanılıyorsa ve okulda dedikleri gibi Tanrı varsa,kazanmamı sağlardı.Öteki çocuğun ne için yarıştığını bilmiyordum,belki yalnızca ün için kazanmak için.Oysa bu,benim görülen değil bakılan,duyulan değil dinlenen biri olabilmek için tek şansımdı.Eğer bir Tanrı varsa rüzgarı yönlendirir,emrime sunar,böylece ben parmağımın tek bir hareketiyle acımı,özlemimi kesip atardım.Pek çok şeye katlanmış,buraya kadar gelmiştim.İşte o an,birden,umut bilgiye dönüştü.Kazanacaktım.Yalnızca bir zaman meselesiydi.

''Sana ne olacağını soruyorsun öyle mi?Bunca yıldır bütün çabamın,sana öğretmeye çalıştığım şeyin tek amacı,seni bu soruyu asla sormayacak biri yapmaktı!''

Tezgahı her kapatışta,yetim kalacağım güne bir adım daha yaklaşmıyormuşum gibi.

Yeniden iyi biri olmak mümkün.

Sorun, baba'nın dünyayı siyah beyaz görmesiydi ve neyin siyah neyin beyaz olduğuna karar verişinde. Hayatı böyle yaşayan birine duyduğunuz sevgiye mutlaka korku eşlik eder. Belki biraz da nefret.

Onu düşünmek bile yüreğimin kekelemesine yetiyordu

Zamanla kanserin pek çok adı olduğunu öğrendik- tıpkı şeytan gibi