Kendi kendimeyken , hiç kimse in söylemediği sözlere her türden zekice yorumu yapabilir , yerinde cevapları düşünebilirim ve onunla nuktedan bir sosyallik yaşayabilirim. Ama bütün bunlar canlı kanlı bir bedenle karşılaştığımda yok olur : aklımı kaybederim , daha fazla konuşamam ve yarım saatten sonra yorgun hissederim. İnsanlarla konuşmak uykumu getirir. Sadece ruhani ve hayali arkadaşlarım, sadece hayallerimdeki konuşmalar gerçektir ve somut olarak vardır.

Çok hayal kurdum. Artık kurmaktan yoruldum ama hayal etmekten yorulmadım. Kimse hayal etmekten yorulmaz çünkü hayal etmek unutmaktır ve unutmak üzerimize ağırlık yaratmaz , uyanık kaldığımız rüyasız bir uykudur. Hayallerimde her şeye ulaştım. Uyandığım zamanlar da oldu ama ne önemi var ?

Arzu ettiğimin özü basitçe şudur: yaşam esnasında uyuyor olmak .

Hayattan çok az şey istedim ama bu çok az bile esirgendi benden. Yakında bir arazi , bir demet güneş ışığı,bir lokma ekmekle bir lokma sükunet, varoluşuma dair bunaltmayacak bilgi , başkalarından hiçbir şey talep etmemesi - bu esirgendi benden , taş kalpli olduğumuz için değilde paltomuzun düğmelerini açmaya üşendiğimiz için bir dilenciye vermeyi çok gördüğümüz bozukluk gibi.

Birilerini uyurken seyrederken hep aynı hissi taşırım. Uykudayken hepimiz tekrar çocuk oluruz. Uyku halindeyken hata yapmayız ve hayata karşı bilinçsiz oluruz ; uyuduğu süre boyunca en suçlu ve en bencil bile doğal bir büyüyle kutsal hale gelir. Benim için bir çocuk öldürmekle uyuyan bir adamı öldürmek arasında önemli bir fark yoktur.

Ve bütün lanetlenmiş ruhlar gibi , daima , düşünmenin yaşamaktan daha değerli olduğunu hissedeceğim.

Birkaç kişi mutluluğu bulabilsin diye birçokları acı çeker.

Kişilik, kötülüğün mekanıdır; kalp , acının tapınağıdır. İnsanların ölümsüzlüğünü istedigimizde onların iyiliğini değil kötülüğünü istemiş oluruz.

Düşüncelerin gözyaşları için değil, ama gözyaşlarının düşünce için çok derin olduğunu sık sık düşünürüm

Vicdan azabı değil bilinç azabı çekiyorum.