"Gülüyorum, ama pek seyrek gülümsüyorum. Beklentilerim var, ama umutlarım yok. Esprilerim var, ama mizahım yok. Çok atağım ama hiç cesaretim yok. Açık sözlüyüm ama içtenliğim yok."

"Zaman zaman babama acıdığımı hissederdim.
Ona kendisini çok sevdiğimi söylemediğim için.
Ama aslında kendime acıyordum.
Benim söylemeye duyduğum ihtiyaç, onun işitmeye olan ihtiyacından fazlaydı."

"Oysa ben çay tiryakisiyim. Öldüğüm zaman otopsimi yapacak adam içimi çizme derisi gibi kahverengine boyanmış bulacak."

''Adalet belki kördür ama sosyal ağırlıklara karşı da duyarsız değildir. Fakirlere sorular sorulur, söylediklerinin kanıtları aranır; zenginlerin ise ifadeleri kayda geçer, yalnızca imla hatası yapılmamasına dikkat edilir. ''

Şibumi, sıradan, olağan görünümlerin altında yatan gizli üstünlükleri anlatır. Şöyle düşün: O kadar doğru bir söz ki, cesaretle söylenmesine gerek yok. O kadar dokunaklı bir olay ki, güzel olmasına gerek yok. O kadar gerçek ki, sahici olmasına gerek yok. Şibumi demek, bilgiden çok anlayış demek. İfade dolu bir sessizlik demek. Kendini kanıtlama gereği duymayan bir alçakgönüllülük demek. Sanatta şibumi zarif bir basitliği ifade eder. Buna sabi denir. Felsefedeyse kendini wabi olarak gösterir. Büyük bir ruhsal rahatlıktır ama pasiflik değildir. Bir insanın kişiliğindeyse... nasıl söylemeli... hâkimiyet peşinde olmayan otorite mi? Onun gibi birşey.
(...)
Kişikava-san çay masasının altından küçük bir tahta kutu çıkardı. Kutu bir beze sarılıydı. Bunu Nicholai'nin eline verdi. "Bir veda armağanı. Küçük birşey."
(...)
Nicholai başını eğerek armağanı kabul etti, paketi avuçlarının içinde şefkatle tuttu. Şükranını yetersiz kelimelerle ifade etmeye kalkışmadı. Bu onun şibumi yolunda ilk denemesiydi.

("Shibumi, sir?" Nicholai knew the word, but only as it applied to gardens or architecture, where it connoted an understated beauty. "How are you using the term, sir?"
"Oh, vaguely. And incorrectly, I suspect. A blundering attempt to describe an ineffable quality. As you know, shibumi has to do with great refinement underlying commonplace appearances. It is a statement so correct that it does not have to be bold, so poignant it does not have to be pretty, so true it does not have to be real. Shibumi is understanding, rather than knowledge. Eloquent silence. In demeanor, it is modesty without pudency. In art, where the spirit of shibumi takes the form of sabi, it is elegant simplicity, articulate brevity. In philosophy, where shibumi emerges as wabi, it is spiritual tranquility that is not passive; it is being without the angst of becoming. And in the personality of a man, it is ... how does one say it? Authority without domination? Something like that."
Nicholai's imagination was galvanized by the concept of shibumi. No other ideal had ever touched him so. "How does one achieve this shibumi, sir?"
"One does not achieve it, one ... discovers it." )

"Yetişme tarzını ve sosyal sınıfı en iyi ortaya koyan insanların konuşma biçimidir."

"Varlığımızın şaşırtıcılığını, tehlikelerden daha ilginç buluyorum. Var olmamız bile, şaşılacak bir şey. Ama daha çok şaşmak gereken, var olduğumuzu bilmemiz ve bunun şaşırtıcılığını kavrayabilmemiz"

Eski kitaplara dokunmaya bayılırım...Ya kokuları! Bilginin kokusu

"İnsan, bir düşten de somut bir işten olduğu kadar yorgun dönebilir. En çok yaşadığımız zaman, çok düşündüğümüz zamandır."

Mutluluğumuzu herkesle paylaşırız, yabancılarla bile. Önemli olan hüznü ve acıları paylaşmaktır.