Tadı pek kötü, biliyorum ama hastalarım tadı iyi olan ilaçların etkisine inanmaz. Nedeni dinsel herhalde. Bütün zevkler günah, bütün acılar yararlı anlayışına dayanıyor...

"İtiraf ruha iyi gelir, Montjean. Ruhu boşaltır, yeni günahlar için yer hazırlar.."

Hepimiz karşımızdakinin bizi anlamasını isteriz ama, ayna gibi içimiz dışımız görünsün istemeyiz...

"Ben geleceği hep yığınlar halinde 'bugün' olmayı bekleyen yarınlardan oluşmuş diye görürüm..."

Gün olup beni seçeceği düşüncesiyle de avunamazdım. Gençtim, romantiktim ama, aşkı zamanla büyüyüp gelişen bir şey olarak göremiyordum. Maddelerine uyulacak bir antlaşma değildi aşk. Ya bir bütündu, sizi tümüyle içine alırdı ya da aşk değildi. Başka bir şeydi belki. Daha mantıklı, daha sakin bir şey... ama o şeyi istemiyordum ben...

Kelimeler oynanmak için değilse, ne için icat edilmiş ki..?

"İnsanın kafasını boşaltıp... neşeyi değilse bile, en azından huzuru aramayı öğrenmesi şart. Başka nasıl yaşanabilir..?"

Gitmenin yaratacağı acı, kalmanın doğuracağı tehlikelerin yanında hiç kalır..

Seni seviyorum. Bu ifade ediş biçimim için ne kadar pişmanlık duyarsam duyayım, sevgimin kendisi için asla pişmanlık duymayacağımdan da eminim...

İşin acıklı tarafı da buydu zaten. Ezilen ırk, sonunda ezenin kendisine yutturmaya çalıştığı fikre inanıyordu...