Kökeninde sevgi,merhamet ve yardım duygularını barındıran bir duygudur şevkat.

Aşk başlangıçta narsist bir duygudur. Alabildiğine bencil, alabildiğine mütehakkimdir. Kuşatmak ve sevdiğini sadece kendine hasretmek ister. Fakat zamanla ilişki olgunlaştıkça daha diğerkam, daha fedakar, içinde şefkata de çokça yer veren bir mahiyete bürünür. Çünkü insan acizdir. Hastayken,yorgunken, kaşınırken, uyurken, horlarken, burnu akarken, kir korken, üzgün ya da öfkeliyken, saçları beyazlayıp dökülürken, yüzü kırışır, gençliği solarken de sevilmek ister. Bu ancak aşka şefkatin müdahelesiyle mümkündür.

Aşk talep eder. Karşılık bekler. Azla yetinmez. Oysa şefkat vericidir. Karşılık beklemez, verdiğinin hesabının tutmaz. Aşk odaklanır. Sahip olduğu tüm sevgi ve ilgi enerjisini hatta mümkün olsa yeryüzündeki tüm sevgi ve ilgiyi toplayıp sevdiğine sunmak ister. Şefkat kuşatır.

Aşk yanılır,şefkat yanılmaz. Aşk aldatır,şefkat aldatmaz. Aşk terk eder, şefkat terk etmez. Aşk kirlenir,şefkat terk etmez. Aşk nefrete dönüşebilir.Şefkat dönüşmez.

Kaybetme korkusu makul bir sevide olduğunda ilişkiyi besler.

Olgun aşkların üç temel özelliği vardır: 1. Kişi sevdiğini değiştirmeye çalışmaz.Olduğu gibi sever. 2. Sevdiğine ve sevdiğini sevenlere karşı derin bir saygı duyar. 3. Sevdiği kişinin isteklerine odaklanabilir.

Olgun aşık empati yapabilir.

Aşk insanı medenileştirir.