Ne güzel anlatır Nazım Hikmet'in şiiri; Seviyorum seni ekmeği tuza banıp Banıp yer gibi Geceleri ateşler içinde uyanarak Ağzımı dayayıp musluğa Su içer gibi...

Sahip olmak istemekle başlıyor en büyük hatamız. Kim ne götürebilmiş ki öbür dünyaya .

sol yanımızdaki en güzel en sabırlı en temiz yeri sevdiğimize ayırdık biz.

sol yanımızdaki en güzel en sabırlı en temiz yeri sevdiğimize ayırdık biz.

Gidenlerin anıları acıtır. Ama hiç gelmeyenlerin özlemleri başkadır, tanımlayamadığımız bir boşluk bırakır insanın içinde. Sebebini bilmeyince ilacını da bulamazsın. Cümlelerin sonu gelmez, cümlenin ortasında çekip gidesin gelir. Ona gidesin gelir, hiç gelmeyene. Hayatındaki tüm eksiklikleri ona yorarsın, o gelmiş olsaydı bunlar olmazdı dersin.

Bir kitap okurken uyuyakalmanın huzuru, az ama öz eşyanın gerçekliği, o elli kuruşluk kahvehane çaylarının muhabbeti, martılarla paylaşılan simitin tadı, rüzgarın getirdiği komşu teyzenin gözleme kokusu, bahçede düştüğü için dizi kanayan küçük kızın ağlaması gibi basit ama içten yaşamak lazım...

Aşk kaosu var şu sıralar, Aşk huzuru olması gerekirken! Cevaplar çok olsa da, cevabı sırlı bir kelime a-ş-k!

Bir ara gözlerin vardı şehrimde, sen gittin , yeşili ondan gitti İstanbul'un...

Bu gece kendinize bir söz verin, Onlara, yanlışlara,haram sevdalara son verin, Onları uzaklara, Emanetleri emin olan Allah'a emanet edin...

"Eskiden bilen konuşurdu, konuşmalıydı. Oysa ki bu aralar bilen değil, konuşma eylemini alışkanlık edenler konuşuyor..."