" Eskimoları bilir misiniz ? " " Tabi bilirim " " Işte , ba?in ben onlar gibi ölmek istiyorum " , " Ben beyaz duvarlı bir odada , bir yatağa bağlanıp bir yıl daha yaşamaktansa , bostanımdaki kabakların arasınna yüzüstü düşmeyi yeğlerim . "

Benim sevgim bir bumerang etkisiyle senin yaşantını bir çıkmaz sokağa dönüştürürdü.

Ölüler yokluklarıyla değil de söylenemeden kalan sözler yüzünden keder verirler asıl.

Ikimizde aynı ağacın üstünde yaşadık,ama öyle değişik mevsimlerde ki !

Sen de seksen yaşına gelirsen , göreceksin ki insan bu yaşa kendini eylül sonunda bir yaprak gibi hissediyor.

Akmayan gözyaşları kalpte birikirler,zamanla kabuk tutarlar ve kirecin çamaşır makinesini tıkaması gibi kalbi tıkayib felç ederler.

Yaşlının düşüncelerinde gelecek yoktur , daha çok kederli,ya da en azından hüzünlüdürler.

Bütün güc kaderin elindedir,irade gücü yalnızca bir bahanedir.

Bir yerlerde okuduğuma göre Manzoni Nişanlıları yazarken,sabah uyanıp da kahramanlarını yerli yerinde bulunca pek mutlu olurmuş.

Sen anaokuluna giderken aldığim kitapların birinde,insanın doğunca katılacağı ailenin seçimi de yaşamların çevrimi tarafından belirlenirmiş dihe okumustum.Insan o anneyi ve o babayı seçermiş,çünki yalnızca o anne ve o baba bir şeyler daha öğrenmemizi sağlarmış.