Ayrılış ilişkinin kayıp çocuğudur; özlem de sevginin iliz kardeşi...

'Sahici ben' diye birşey yoktur ?olsaydı bile b e n onu bilemezdim; görsey d i m bile, tanıyamazdım.

İlişkide anlamı belirleyen ve yer tutan, 'reel' zaman aralıkları ve uzam bölümleri değildir : her ilişkinin kendi bir 'iç' zamanı ve uzamı vardır; onların içinde oluşur? bu yüzden hiçbir ilişki , bir başka ilişkiden 'önce' ya da 'sonra' değildir; her biri, ötekilerle hem 'içiçe'dir, hem de onlardan 'apayrı'.

Kıskançlık tamamiyle narsisistik bir duygudur ?kıskanılan kişi ile hiçbir bağlantısı yoktur ? k i ş i değildir; ilişkide, karşıda duran 'nesne'dir, kıskanılan.

? Belki hiçbir şey bir şeye yaramıyor, kişi bazı şeyleri yitirdikten sonra.

Güçlüdür,kendine yeterlidir?ama seni bilmiş,seçmiş ve arzulamıştır ya işte:sana bağlı kalmayı istemiştir?senin kendini yok etmeye yönelik eğilimlerin bu yüzden kaygılandırır onu:kendisi değildir aslında,?sonra ben ne yaparım??diye sorarken düşündüğü?sensindir.

yaşamının anlamı senin ile birlikte varolmak istiyor? sen de onu korumak zorundasın. ?koru onu.

özlem, özlediğinle ilgili her şeyi unutsan da özlediğini unutamamandır: özlediği'ni, ve, özlediğini - özlemekte olduğunu...

O anıyı da aslında epey sonra anımsarsın ? pek de inanamadan: 'olguları saptamağa', 'işin aslını bulmağa', 'uygun gerçekliğe ulaşmağa' çalışırsın (hatta, sonradan, gidip, oralarda gezinip, 'gerçekler'i 'yerli-yerine' oturtmağa çalışırsın), her zamanki budala tavrınla: Hayal mı kuruyorum?, dersin. ? Oysa, işte o tek, biricik, gerçek anındır; senin ?kendini de? yeniden kurmanı gerektiren; ancak senin kurmanla 'olgu', 'asıl' ve 'gerçek' olabilecek... Gerçek olması, senin kurmanı gerektiren ? ? en baştan; yeniden? yepyeni olmanı gerektiren...

Bütün benliğinle yöneldiğindi çünkü o: kendini tam olarak içine koymak istediğin tamlık ? bütünlük; parçalarını bağlayacak bağlam... Hiç umamadığın anlamlılık ? yaşamının tam anlamı işte... Ne çok dağıldın oysa, o günden ?öncesinden de? bu yana, ne çok koptun ve parçalandın.