"Yaşam böyle geçerdi. Bulanık bir su gibi, ağır ağır ve hiç durmadan akar, yıllar birbiri ardından geçer giderdi. Her geçen gün, aynı düşünce ve davranış alışkanlıklarından eski ve inatçı alışkanlıklardan yapılıydı. Kimse bu durumu değiştirme isteği duymazdı..."

Her yeri dolaşıp çok şey görmek ne iyi. Yaşamın ne olduğunu anlıyor insan. Halk bir kıyıya itilmiş, küçültülmüş, çürümeye bırakılmış.Gelgelelim kabul etmiyor bu durumu. Beni niye köşeye atıyorlar diye düşünüyor. Soruyor kendi kendine. Her şeyden bol bol varken niye açım..? Her yerde bunca akıl varken niye aptal ve cahilim ben..?

"İnsanların da neden bu kadar kötü olduklarını anlamak için...Yaşama nasıl başladıklarına bakmak gerek..."

« Öyle sevgiler vardır ki, bir insanın yaşamasına engel olur.....»

Azıcık mutluluk... herkes için iyi olur. Ama hiç kimse azıcık mutluluk istemez. Ve mutluluk fazla büyük oldu mu, değeri azalır...

İleriye doğru gideceksin, kendi kendine karşı bile savaşacaksın.Her şeyi feda etmeyi, seve seve feda etmeyi bileceksin. Kendini davana adamak, onun uğruna ölmek, zor değil!.. Daha fazlasını feda edeceksin, sence yaşamaktan da değerli olan şeyi feda edeceksin. İşte o zaman, varlığının en değerli şeyi olan hakikat hızla büyüyecektir..!..

Yaşam beygir değildir ki kamçıyla yürütesin..!

"İnsanı yenilemek gerek. İnsan uyuz olmuşsa hamama götürür, yıkar, temiz üstbaş giydirirsin iyileşir, değil mi..? Ama, insanın içini nasıl temizlersin..? İşte sorun bu.............!"

"Belki duygularımızı açıklamakta çok cimri davranıyoruz, yaşantımızda kafaya fazla yer veriyoruz ve bu bizi bozuyor, duygulanacağımız yerde akıl yürütüyoruz çoğu kez..."

İnsanlar kötü olmaktan çok aptaldırlar.Ancak burunları dibinde bulunanı görebilirler. Oysa yakın olan her şey bayağıdır; değerli şeyler uzaktakilerdir. Yaşam değişse, kolay yaşansa, insanlar daha akıllansa, çok hoş olur, ve herkes yararlanır bundan. Ama bu hedefe varmak için rahatlıktan el çekmek gerek..