Belki de yüreksizlerin asıl cezası budur:gerçeği,iş işten geçtikten sonra,artık yapılabilecek hiçbir şey kalmadığında görmek,anlamak.

İyi şeylerin hiçbiri bedava değildi. Sevgi bile. Her şeyin bedelini ödüyordun. Ve eğer yoksulsan, elindeki tek nakit kâğıt çekmekti.

Bazı insanların mutsuzluğu, diğerlerinin aşkı hissettiği gibi hissettiğini biliyorum artık: mahrem, yoğun ve karşılık beklemeksizin.

İnsanlar, sağken rezilce davranmış olsalar bile, ölümden sonra bir nebze de olsa saygınlığı hakederdi.

Bilmediğim bir şeyi anladım. Dünyanın sizin içinizi görmediğini, derinin ve kemiğin maskelediği umutlarınızı, hayallerini ve kederlerinizi zerre kadar umursamadığını.

Güzellik gelişigüzel, düşüncesizce dağıtılmış, hakkıyla kazanılmamış, muazzam bir armağandır.

İnsanların bu kadar geç kavraması çok tuhaf. İstedikleri şeylere göre yaşadıklarını düşünüyorlar. Yaşamlarına istediklerine göre yön verdiklerini. Oysa işin aslı, onları yönlendirenler, korktukları şeyler, istemedikleri şeyler.

Kültür bir evse, dil de ön kapının ve içerideki bütün odaların anahtarıdır.

Sizi selden çekip kurtaran ip, ileride boynunuza dolaşmış bir ilmeğe dönüşebilir.

"...Yalnızca bir günah vardır, tek bir günah. O da hırsızlıktır. Onun dışındaki bütün günahlar, hırsızlığın bir çeşitlemesidir." "Bir insanı öldürdüğün zaman, bir yaşamı çalmış olursun. Karısının elinden bir kocayı, çocuklarından bir babayı almış olursun. Yalan söylediğinde, birinin gerçeğe ulaşma hakkını çalarsın. Hile yaptığın, birini aldattığın zaman doğruluğu, haklılığı çalmış olursun." (sayfa 21)