Sonunda şafak döner güne Altın olan kalmaz baki.!...

Herkes bir şeylere sahip olma çılgınlığıyla kendini kaybetmiş.Bütün bu şeyler kağıt inceliğinde ve kağıt kırılganlığında. Ve bütün insanlarda. On sekiz yıldır burada yaşıyorum ve bir kez olsun gerçekten önemli bir şeyle ilgilenen tek bir insanla karşılaşmadım.

Kağıttan evlerinde yaşayan bütün şu kağıttan insanlar ,kendilerini ısıtmak için geleceği yakıyorlar.

Yakından her şey daha çirkin...

"Bir daha asla"lar ne kadar felç edici ve üzücü olursa olsun son çıkışın verdiği his mükemmeldi. Saftı. Kurtuluşun mümkün olan en damıtılmış haliydi.

Terk ediyorum ve terk etmek o kadar canlandırıcı ki, bir daha asla geri dönemeyeceğimi biliyorum.

Terk etmek çok zordur...ta ki terk edene kadar. Ondan sonra dünyadaki en lanet olası kolay şeydir.

"-Şey ,sonsuza dek konusunda endişeli değil misin ? -"Sonsuza dek şimdilerden oluşur."

Yangın musluklarına işeyen köpekler gibiyiz. Zehirli çişimizle yer altı suyunu kirletiyor, ölümlerimizden sağ kurtulmaya çalışırkenki saçma sapan çabamızla her şeye BENİM diye işaret koyuyoruz. Yangın musluklarına işemeden duramıyorum. Saçma olduğunu ve işe yaramadığını -şu anki halimi göz önünde bulundurursak destansı boyutlarda işe yaramadığını- biliyorum ama ben de en az diğerleri kadar hayvanım.

Bizim aşkımız da bizlerle ölecek. Tıpkı olması gerektiği gibi...