Ölmeyi öğrenirsin, yaşayarak.
Yaşamayı öğrenirsin, ölmeyi unutarak.
Sonra birisi gelir,
ne yaşamayı hatırlarsın, ne ölmeyi
unutularak...

Belki de bir fotoğrafcının dediği gibidir hayat; gülümse ?

Neden giden sen olurken, hoşça kalan yine sen oluyordun?

Zordur çünkü gözlerinin rengini yaşlarla unutmak. Bunu giden bilmez, kalan bilir ancak. Sahi, kaç kuruş eder ki bir aşkta hiç olmak? Kaç mutluluk tablosu eskitmek gerekir siyah olduğunu unutmaya çalışmak? Ya da kaç dua gerektirir kederi kaderden saymak?

Önce onun bakışına baktım, sonra da onun gülüşüne baktım. İkisinde de ben yoktum. Oluruna bıraktım...

Ellerimi ovuşunu çok severdim. Ama ellerin oluşunu hiç sevmedim...

Rabb'im ayrılığı vermişse, elbette kavuşmak da var. Yaradan'dan önce hayırlısını dile, hayırsız ise kavuşmak neye yarar?

Söylesene; beni kaybedecek kadar kimi, neyi kazanmak için gidiyordun?

Gece seni uyanık tutuyorsa,
içindeki yanlızlığı uyutamadığındandır,
Ama o gece sabaha varmıyorsa,
içindekini unutamadığındandır.....

Demem o ki şiirin en güzeli gözlerinden okunuyor...