Sarılmak istediklerim şimdi kocaman bir boşluk.

Dünya böyledir işte, en iyi ihtimalle yalnız kalmayı, en kötü ihtimalle ise hayatı yalnız bırakmayı öğretir.

Kalabalık bir insanım şimdi, tek başıma.

Madem o hayalleri benim üzerime yıkacaktın da, neden senin üzerine kurdurdun?

Neden giden sen olurken, hoşça kalan yine sen oluyordun?

Mesela bir insan her şeyim dediği bir insanın hayatına, kendini bir hiçmiş gibi sığdırabiliyormuş.

Yüreğinin sesini bu kadar kısarsan gözlerimi duyamazsın.

Sen başkaları ile mutluluğu paylaşarak yaşamayı göze alırken her sabah yeni günün katili gözlerimdeki sensizlik oluyor.

Zaman da unutturmuyor seni hatırlatırken kendini unutturduğu kadar.

Yüzümü nereye dönsem yokluğun geçiyor gözlerimin önünden. Sırtımı nereye dayasam yokluğun.