Herkesin kıyameti kendine koptuğundan ve herkesin yangını kendini yaktığından, içinde olduğunuz karanlığın ne kadar koyu olduğunu kimse göremez. Geçer derler sadece bilmiş bir tavırla, geçer merak etme. Doğrudur söyledikleri, gerçekten de geçer ama ancak sen tek başına, o karanlıkta yeterince uzun süre yürüdükten sonra.

Sen onları görmüyorsun diye başka insanların hayatı durmuyor.

Çaresizlik insanın olağandışı olandan medet ummasına yol açıyordu.

Cız cız cızzz!Kalbinden yanık kokuları yükseliyordu.

İnsan bazen bir yerde takılıp kalıyordu ve diğerleri yürüyüp giderken,o bir yol bulup geçemiyordu.

Şu anda benimle konuşacak birini istemiyorum.Sadece benimle susacak birini istiyorum.

Şartlar bazen insanı,istemese de yalan söylemek zorunda bırakırdı.

İnsan ne kadar başarmış görünürse görünsün,kaybedilmiş savaşların izlerini taşıyordu.

Şanslı doğmak diye bir şey yoktu.Doğan her insan şanssızdı ve sabırla bunu öğreneceği günü bekliyordu.

Kimse günahlarıyla karşılaşmak istemezdi;özellikle de o günahlar toprak altındaysa.