Hayat; hayatınızdan tam olarak çıkanların bıraktığı izlerden ibaret aslında ve herkes bilir ki acı olmadan insan büyümez. Özlüyorsan ve hala ölmediysen, ölmediyse, ara yani ölmezsin.

Bir yer olmalı insanların birbiriyle konuşmadığı, kitap okuyup kahve yudumladığı,etraındakilerin dilini bilmediği ve olduğu.

"Bir insanı neye inandırırsanız ona inanır ve iyi olan herşeye inanmak kolaydır."

O sıradan kurulan cümleler gibi değil.Ben seni, başka bir alfabeyle seviyorum.

Bazı insanlar bir cümle okur, sonra o cümleyi unutur. Bazıları o cümleyi hayatına katar. Bazıları hem hayatına katar, hem neden böyle demişler ki diye düşünür. Bazıları bir cümle duyar sadece, okumak nedir bilmez. O cümleyi hayatına katar. Bazıları bir cümle okur ve o cümleyi sağa çeker, sola çeker, gerekirse tersten okur. Sırf o cümlenin uğruna birkaç paragraf yazar. Sonra o adam farklılaşır. Düşünmeyi öğrenir ve hayatına kendi cümlelerini katar.

Hayat, hayatımızda olan insanlara rağmen yalnız olduğumuzu anladığımız anda başlar.

İnsan hep hayalleriyle yaşar. Ben de bana ikimizi anlatacağın günün hayalleriyle yaşıyorum ve hayaller bir gün gerçek olur, ben buna inanıyorum...

"Şimdi usulca başınızı göğsüme yaslayın. Ellerimin saçlarınıza ihtiyacı var."

Merhaba hayat, ölene kadar beraberiz...

Hayat, hayatımızda olan insanlara rağmen yalnız olduğumuzu anladığımız anda başlar.