Duygular önemli tabii ama aklım hayır diyorsa, duygularımı görmezden gelirim.

"Karşındaki seni çözene kadar varsın, çözüldükten sonrası hep bir sıradanlık."

"Yanında birinin olması, karşılıklı kahve içmen elbette güzel ama yalnızlığın ayrı bir tadı var. İnsana kendini anlama şansı veriyor ve insan gerçekten kendini anladığı zaman istemsiz bir şekilde yalnız kalıyor."

"Alışkanlık var işte, yeni birine yer yok, sabah uyanıp yine onu seviyorsun."

"Şimdi bir denizin ortasında olmak vardı; yanında bir sandal kitap, içinde binlerce insan varken yapayalnız denizin tuzuna karışmak."

"Sana daha uzak olan bir yere gidebilirim ama senin olmadığın bir yere gidemem. Dünya İstanbul'dan ibaret değil belki... Belki her yer başka, her yer farklı ama insan yanında taşıyor sevince..."

"Bomboş bir insan olmak istiyorum bazen. Sabahtan akşama kadar deniz kenarında oturayım mesela, kışları bir dağ evinde kalayım. Sonbaharda dökülen yaprakları sayarım falan. İlkbahar gelir, yeşil erik yerim."

Biraz dinleneceğim, sonra seni sevmeye devam ederim.

Yalnızlık, garsonun gelip, "Ne içersiniz?" diye sorduğunda, senin soru soracak kimsenin olmamasıdır. "Çay" dersin, "Kahve" dersin. "Ne içersin canım?" diye soramazsın işte... Yalnızsın, yalnızım, yalnızız. İşin özünde herkes yalnız.

Bazen hiç gelmeyecek birini beklersin ve birini beklediğini duyan herkes üstüne alınır. Bazen beklemekten vazgeçersin. Otobüs şoförünün gördüğü boşluk gibidir aşk, sen göremezsin. Arkalara doğru ilerlersin, yüzlerce hayattan sıyrılıp geçersin.