"Sana daha uzak olan bir yere gidebilirim ama senin olmadığın bir yere gidemem. Dünya İstanbul'dan ibaret değil belki... Belki her yer başka, her yer farklı ama insan yanında taşıyor sevince..."

"Bomboş bir insan olmak istiyorum bazen. Sabahtan akşama kadar deniz kenarında oturayım mesela, kışları bir dağ evinde kalayım. Sonbaharda dökülen yaprakları sayarım falan. İlkbahar gelir, yeşil erik yerim."

Biraz dinleneceğim, sonra seni sevmeye devam ederim.

Yalnızlık, garsonun gelip, "Ne içersiniz?" diye sorduğunda, senin soru soracak kimsenin olmamasıdır. "Çay" dersin, "Kahve" dersin. "Ne içersin canım?" diye soramazsın işte... Yalnızsın, yalnızım, yalnızız. İşin özünde herkes yalnız.

Bazen hiç gelmeyecek birini beklersin ve birini beklediğini duyan herkes üstüne alınır. Bazen beklemekten vazgeçersin. Otobüs şoförünün gördüğü boşluk gibidir aşk, sen göremezsin. Arkalara doğru ilerlersin, yüzlerce hayattan sıyrılıp geçersin.

Gökyüzü herkese mavi ama herkes bakamıyor işte o gökyüzüne...

Elinde iki tren bileti olsun, onları raylara savuralım, sonra kaçak binelim trene, kaçak olsun adımız sırf birbirimizden kaçamadığımız için...

Bazı şarkılar ansızın çıkar karşına ve onlardan kaçamazsın, hatırlatır da hatırlatır. Ağlatır da ağlatır.

Şarkılar gözyaşlarının üzerini örtemez çünkü notalarda ıslanır.

Bilmediğin bir şarkıya eşlik edersin bazen, hiç sevmediğin türde bir film izlersin. Sırf o aldı diye en sevmediğin renkteki kazağı üzerinden çıkarmazsın. O yürümeyi seviyor diye yürürsün...

Aşk iyi hissettirir çünkü kısmi aptallıktır.

Belki şu an ikimizin olmayan bir şarkıyı ayrı şehirlerde başka insanlar yüzünden seviyoruz. Belki karşıma çıkman bir tren biletine bakar, belki de o tren hiç geçmez benim şehrimden.