Aşk neydi diye düşündüğüm oldu ama cevabını bulacak kadar düşünmedim hiç. Ben genel olarak yürüdüm, bazen arkama bakmadan, saatlerce...

Oysa huzur vazgeçtiğin hayallerinde saklıdır.

Çok çabuk tüketiyoruz aşkı, sevgiyi, paylaşılanları, özlemleri, seni, beni, sonunda bizi ve yanımızda kalan tek şey şarkılar oluyor.

Savaşımız dünyadaki bütün çocuklara çikolatanın tadını öğretmek olmalı.

İnsanın kalbi söz dinlemez ve karşısındaki acı verse de sever. Zaman zaman vazgeçmek istersin ama yapamazsın. Alışmışsındır bir kere acı çekmelere...

Peki insanlar neden yalnız? Çünkü insanlara yeterince şans vermiyoruz. Biri bize vermiyor o şansı, biz başka birine vermiyoruz. Bu bir kısır döngü işte.

Her şarkıda onu buluyorsan ve kaybetmekten korkuyorsan, içtiğin her kahvenin yudumunda, uykusuz gecelerinin başrolündeyse, yandığının resmidir işte, aşka yaklaşırken ona hapsolursun... Ve zaman geçse de artık onsuz yapamıyorsun. Nefes işte aşk bir nefes, sen bir nefessin...
Beni kaybetmekten korkmuyorsan hayatımda ne işin var?

Açık sözlü olduğunuzda kaybettiğiniz her şey, aslında kazandığınız bir değerdir ve çoğu insan değersizliği seçtiğinden açık sözlü olamaz.

Değiştiğini bilmeyen bir insan kendi hayatına ne kadar sahip olabilir ki?

Sarılacak birinin olmaması büyük eksiklik.