Şimdi kendimden saklandığım bir yerdeyim, cümleler seni çağırıyor, gitmeye üşengecim

Güzel cümleler lazım, kirlenmemek lazım. Hissederek yaşamak lazım.

Nefes alır gibi özlediklerimiz, bir ömür kalbimizde gizlediklerimiz var.

Seni en güzel ben severim. Hem de bu korkak kalbime rağmen...

Bütün hikâyeler tek kişiliktir, içine aşk karışana kadar...

Ne kadar zamanımız kaldı bilmiyoruz ve hala birbirimize geç kalmak için oyalanıyoruz.

Korkak kalplerimizi birine sunmaya cesaret dahi edemiyoruz. Oysa insan koşmalı sevdiğine bir şarkıları daha olması için, beraber bir film daha izleyebilmek için, elini birkaç dakika daha fazla tutabilmek için...

Tarifi mümkün değildir bazı şeylerin, yaşamalı insan, korkak kalbine inat yaşamalı...

Zamana bırakmamalı aşkı çünkü zamandır aşkın en büyük düşmanı... Beni zamana bırakma, bu korkak kalbim sana emanet lütfen onu kırma.

Ben kendimi seninle tanıdım, ne kadar çok sevebileceğimi sen öğrettin bana. Çok şey öğrettin aslında... Kimsenin sana benim kadar güzel bakamayacağını biliyorum mesela... Bildiğim birkaç şey daha var. Adını biliyorum, kokunu biliyorum, gülüşündeki çocuğu ve gözlerini kaçırışını biliyorum. Başka da bir şey bilmiyorum, bilmeyi de istemem zaten...