Tuhaf ama birisi gerçekte kim olduğumu, nasıl biri olduğumu öğrendiği için memnundum; rol yapmaktan yorulmuştum.

Bir yerde okumuştum, Mösyö Boustouler, tepenize çığ düştüğünde, bütün o karın altında yatarken neresi aşağı neresi yukarı anlayamaz oluyormuşsunuz. Karı iteleyip kurtulmak istiyor ama yanlış yönü seçip kendinizi daha da derine, kendi mezarınıza gömüyormuşsunuz. İşte kendimi aynen böyle hissediyordum, yönünü şaşırmış, arafta kalmış, pusulamdan olmuştum.

Yalnızca bu anının içimde yaşadığını biliyordum; mutlu geçmişin kusursuzca mumyalanmış bir parçası; yaşamlarımızın dönüştüğü bu gri, boş tuvale atılan rengârerenk bir fırça darbesi.

Senin bu kadar mutlu olmana ancak senden birsey almaya hazırlandıkları zaman izin verirler..

Üzerinden çok uzun zaman geçti; ama geçmiş için söylenenler yanlış. Ben onun nasıl gömüleceğini öğrendim. Her ne kadar geçmiş pençeleriyle kendine bir çıkış yolu açmayı becerse de.

İpeksi bir sessizliğe büründük, Bir hayat, mahçup ve duru. Rabbim gülleri ve sessiz harfleri koru..!.

İpeksi bir sessizliğe büründük, Bir hayat, mahçup ve duru. Rabbim gülleri ve sessiz harfleri koru..!.

Sırrını rüzgara fısıldarsan, ağaçlara söylediği için suçlayamazsın.

Orada,geleceğin hiçbir önemi yoktu. Geçmişse yalnızca tek bir dersi içeriyordu: Sevgi,insana zarar veren bir hatadır; işbirlikçisi, yani umutsa tehlikeli bir yanılsama.

"...Yalnızca bir günah vardır, tek bir günah. O da hırsızlıktır. Onun dışındaki bütün günahlar, hırsızlığın bir çeşitlemesidir."