İnsan ne anlaşılmaz bir varlık!

Ölümün çelikten kapısını vurmak öylesine titretici ve çetin ki!

Kısacası, gönlümü yakından ilgilendiren biriyle tanıştım. Öyle ki... Bilmiyorum. Dünyanın en sevimli insanlarından biriyle nasıl tanıştığımı tam bir sıraya koyup anlatmak imkânsız. Sevinçliyim, mutluyum ve iyi bir anı yazarı değilim.

Dünyanın en sevimli varlığını kollarımda tutmak ve çevredeki her şey yitip gidene kadar onunla havalarda uçmak!

En çok korkanlardan biri de bendim, ama diğerlerine cesaret vermek için korkusuz görünmeye çalıştığım için sonunda kendim de cesaret buldum.

Yanımızdaki hanımlar uyukladı. Lotte bana onlara katılmak isteyip istemediğimi sordu ve varlığından çekinmemem gerektiğini söyledi. -Ona derin derin bakarak, "Gözleriniz uykuya dalmadığı sürece böyle bir tehlike söz konusu olamaz," dedim.

Ne gündüz ne gece kaldı benim için; bütün dünya çevremde yitip gidiyor.

Tanrı'nın yalnızca azizlerine bağışladığı türden güzel günler geçiriyorum; bundan sonra başıma her ne hal gelirse gelsin, sevinci, yaşamın en arı sevinçlerini tatmadığımı söyleyemeyeceğim.

Büyük, alacakaranlık bir bütün var ruhumuzda, duyumsallığımız, gözlerimiz gibi bulanıklaşıveriyor ve biz, ah, bütün benliğimizle kendimizi vermeyi, bütün sevincimizle biricik, büyük ve görkem dolu bir duygunun tüm benliğimizi sarmasını özlüyoruz. Ah! Koşa koşa yola çıkıp tasarladığımız yere vardığımızda, değişen hiçbir şey olmuyor ve biz bütün yoksulluğumuzla, bütün sınırlılığımızla kalakalıyoruz, ruhumuz ise yitmiş bir doyumun özlemi içinde.

İnsan soyu tek bir kalıptan çıkmadır. Çoğu, yaşayabilmek için günlerinin büyük bir bölümünü çalışarak geçirir ve özgürlük olarak artakalan zaman onları o kadar kaygılandırır ki, ondan kurtulmak için denemedik şey bırakmazlar. Ey insanın alın yazısı!