Var olmazken ne olacağımı anlatan bir tür ön nevroz, bedenimi ve ruhumu üşütüyor; gelecekteki ölümümün bir anısı bu adeta, beni kendi içimde diken üstünde tutuyor. Bir sezgi bulutunun içinde, kendimi ölü madde gibi hissediyorum, yağmur altında uzanmışım, rüzgar bana ağlıyormuş. Ve hissetmeyeceğim şeyin soğukluğu, şimdiki yüreğimi sıkıştırıyor.

Birbirimize görmeden bakıyoruz. Birbirimizi dinliyor ve sadece içimizde kendimizi dışa vuran bir ses duyuyoruz. Diğerlerinin sözleri bizim işitme duyumuzun hataları, kavrama gücümüzün enkazlarıdır. Diğer insanların sözleri üzerine bizim anlamlandırmalarımıza nasıl güvenip inanabiliyoruz. "

Eğer ben öldükten sonra yazmak isterlerse yaşam öykümü, Bundan daha kolayı yoktur. Yalnızca iki tarih konmalı: doğum günümle ölüm günüm. Bu ikisi arasındaki bütün günler benimdir...

"Bu insanlarla dolu dünyanın ne ilgisi var seninle...?"

Bir kaçağım ben. Doğduğum günden başlayıp el etek çektim kendimden, kıldım beni bana dönek. Gerekliyken yorgun düşmek aynı yerde olmaktan neden yorgun düşmemek kendine eşit olmaktan..? Ruhum bende kendini arar uzaklarda gezerim, Tanrı yardımcım olsun ruhum beni asla bulamasın. Kafeste yaşamaktır biricik olmak, ben olmaksa hiç olmamak. Kaçarak yaşayacağım hep İyi ya da kötü böyleyim çünkü ben.

YOLA ÇIKMAK! YİTİRMEK ÜLKELERİ Yola çıkmak! Yitirmek ülkeleri! Bir başkası olmak süresiz, Yalnız görmek için yaşamaktır Köksüz bir ruhu olmak! Kimseye ait olmamak, kendime bile! Durmadan gitmek, sonu olmayan Bir yokluğun peşinde Ve ona ulaşma isteği içinde! Böyle yola çıkmaktır yolculuk. Ama ben açık bir yol düşünden öte, Bir şeye gerek duymuyorum yolculuğumda. Gerisi sadece gök ve toprak.

Karamsar değilim, hüzünlüyüm

Öyleyse kim kurtaracak beni var olmaktan? Hayatımı toprağa veriyorum.

?Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum.?

Kalp düşünebilseydi, atmaktan vazgeçerdi.