"Her insanın ölümü kendine aittir. Ve herkes kendi tarzını belirleyebilmelidir. Belki -yalnızca belki - insanın yaşamını elinden almaya ilişkin bir hak düşünülebilir. Ama insanın ölümünü elinden almaya kimsenin hakkı yoktur. Bu rahatlatma değildir! Acımasızlıktır! (...) Ölüm güç bir şeydir. Ölümün son iyiliği, bir daha ölümün olmamasıdır, diye düşünürüm her zaman."

Sanki özgürmüşüz gibi yaşamak zorundayız. Yazgımızdan kaçamasak da onun karşısına dikilebilmeliyiz, alın yazımızı kendi irademizle yaşamalıyız. Yazgımızı sevmeliyiz.

Yaşarken yaşayın! İnsan yaşamını tamamlayıp öldüğü zaman, ölüm, taşıdığı dehşeti yitirir! İnsan doğru zamanda yaşamazsa, asla doğru zamanda ölmez...

.. Var olmaları için bana ihtiyaçları yok. Ben öylesine gelip geçen biriyim ve yerim başka bir şeyle doldurulabilir.

Ümit kötülüklerin en kötüsüdür, çünkü işkenceyi uzatır.

''Günlerim ikiye bölünmüştü; yarısı Bertha'yla olduğum zamanlar, diğer yarısı da tekrar birlikte olmayı beklediğim zamanlar.''

Asla yaşayamadığınız bir hayatın yasını tutmuyor musunuz?

Kendinden hiç hoşlanmayan pek çok insan gördüm; bunlar önce başkalarının kendileri hakkında iyi düşünmelerini sağlamaya çalışırlar. Bunu başarınca da bu sefer kendileri de kendileri hakkında iyi düşünmeye başlarlar. Ama bu sahte bir çözümdür; bu başkalarının otoritesinin altına girmeyi kabullenmektir. Size düşen görev kendinizi kabullenmenizdir; benim sizi kabullenmemin yollarını aramak değil.

Ben de sizin gibi neden korkuların geceleri bu kadar güçlü olduğunu düşünürüm. Bunun üzerine yirmi yıl düşündükten sonra korkuların karanlıktan doğmadığını anladım - korkular da yıldızlar gibi - hep oradadırlar, ama gün ışığı onları gizler."

"Bu zavallı hayaller gerçekliğin parçası değil. Gördüğümüz şeyler görelidir, bildiğimiz şeyler de. Yaşadığımız şeyleri biz icat ederiz. Dolayısıyla icat ettiğimiz şeyi yok edebiliriz."