Biz birbirimize aittik, sen benim, ben senindim, birbirimizindik. Ama birbirimizi asla sevmeyecektik.

Bana veda etmeden gitme. Bunu kaldıramam.

Bir aşk romanı için güzel bir sonumuz vardı.

Kendi babamın ölümünü izlemek zorunda kalmıştım, tekrar tekrar. Bir daha nasıl gülebilecektim?

Boyum 1.92, 86 kiloyum, burcum yay, göz ve saç rengim değişken, en sevdiğim yemek; annenin vişneli keki, en sevdiğim renk, siyah... hayır, dur; dur: elbette ki henüz hiç bir tarifi olmayan gözlerinin rengi ama... "Gözlerimin rengini unuttun, değil mi?" "Bunun hiç bir tarifi yok, Ellie. İnan bana."

Onu yanımda istiyordum, başka türlüsü mümkün değildi.

Biz birbirimizin zaferiydik. Ben onun, o benim.

Gülümsemesi sıcak bir günde içilen bir yudum serin su gibiydi.

Hâlâ gerçeğin içinde miydik, yoksa ucuz bir romanda mı?

Onun söylediği şey sadece sıyırıp geçen bir kurşundan fazlasıydı. Bu, kalbe isabet eden bir kurşundu. Vedalardan nefret ederdim, özellikle de sonsuza dek olanlardan.