Çektiğim acı yüzümde izler bırakmıştı. Acı ve Colin'in bana veda etmemiş olması...

Çektiğim acı yüzümde izler bırakmıştı. Acı ve Colin'in bana veda etmemiş olması...

Ancak sevdiğin kişi seni öldürebilir. Acı, duyguları açar.

Herhalde birileri beni özlemiş olmalıydı...

"Elveda seni seviyorum," diye fısıldadım. Kastettiğim elbette Colin değil, eviydi. Veda ettiğim ormandı, birlikte geçirdiğimiz yazdı, burada bulup kaybettiğim mutluluktu, yanımda uyuyan kişiydi. Ve küçük bir parça da kendimdi.

Yaşamak istiyordum, daha bir çok şey görüp tatmak istiyordum. Her zamankinden daha yoğun. Hatta ona baktığım bu anda çoğalmak bile istiyordum, sadece bir çocuk değil, en az üç, ah hayır, beş çocuk istiyordum! Ayrıca bahçemde ilgilenebileceğim küçük bir hayvanat bahçesi istiyordum... kesinlikle, bitkilerle ve fundalıklarla dolu, meyve ve sebze ekeceğim bir bahçe. Tıpkı annem gibi.

Biz birbirimize aittik, sen benim, ben senindim, birbirimizindik. Ama birbirimizi asla sevmeyecektik.

Bana veda etmeden gitme. Bunu kaldıramam.

Bir aşk romanı için güzel bir sonumuz vardı.

Kendi babamın ölümünü izlemek zorunda kalmıştım, tekrar tekrar. Bir daha nasıl gülebilecektim?