Şiirlerim Hiroşima?dan bahsetmiyor ama karanlıkta karış karış kendisini yaratan çocuk hakkındalar. Toplu kıyımın dehşeti hakkında değiller, ama yakınlardaki bir mezarlıktaki porsukağacının tepesinde duran ayın çıplaklığı hakkındalar. İşkence görmüş Cezayir'lilerin son sözleri hakkında değiller, ama yorgun bir cerrahın geceleri düşündükleri hakkındalar.

Tıpkı, çok eski bir ayinde söylendiği gibi: ?Sevilecek tek şey, Korku?nun kendisidir. Korku?nun Sevgisi bilgeliğin başlangıcıdır.?

Özel olmanın ayrıcalığı diğer yüzünü döndü. Herkes olmanın baskısı ve buna bağlı olarak hiç kimse olamama. Bir şeyin öldüğünü ve özgür olduğunu düşünürsün, sonra onu içine çöreklenmiş sana gülümserken bulursun.

En çok korktuğum galiba hayal gücümün ölmesi.

Eğer kıpırtısız durup hiçbir şey yapmazsam, dünya hımbıl bir davul gibi ses çıkarmaya devam eder, anlamı olmadan. Hareket halinde olmamız, çalışmamız, ilerlemek için hayaller kurmamız lazım; hayaller olmadan hayatın yoksulluğu tahmin edilemeyecek kadar korkunçtur: En kötüsü o tür bir deliliktir.

Hayatını nereye saklarsın?

Ancak pürüzleri giderilir, böylesine büyük güzel bir boşluğun

Kafamda akıl namına ne kalmışsa onu kullanarak bedenimi tuzağa düşürmem gerekiyordu, yoksa beni elli yıl bitince o ahmak kafesinde hiçbir anlamı olmayan bir yaşama mahkum edecekti.

Ne var ki ben erkeklere herhangi bir biçimde hizmet etme fikrinden nefret ediyordum.

Sessizlik bunaltıyordu beni. Sessizliğin sessizliği değildi bu. Benim kendi sessizliğimdi.