Oysa aşk, sırf gözyaşlarıyla söyleşme değil midir?

Makberden kaçar gibi çıkmalısın kefeninden. Öyle bir ol ki toprağın bile haberi olmasın susuzluğunun terlemesinden.

Cennet sessizdir, haz ise gürültü.

İnsanın toprağı aşk şebnemi ile yoğruldu
Ruhun damarına aşkın neşteri vuruldu
Ondan bir damla aktı. Ve ona da 'Gönül' adını verdiler.

Peygamber Efendimiz buyuruyor ki: ''Kadın bir kaburga kemiği gibidir. Kadın bir kaburga kemiğinden, bir eğri kaburga kemiğinden yaratıldı, onu doğrultmaya kalkarsan kırarsın, kırılması da boşanmasıdır.''(ss.199)

Allah annesini sevene Peygamber'in hırkasını giydirir.

Kulluğunu Allah katında öyle yücelt ki,
Allah, sana sorsun:Kaderine ne yazayım.(ss.181)

"Yağmur değil de sen yağardı bu şehrin üzerine.Her defasında sokağa atardım kendimi.Islanmak güzeldi sende.Sen yağdıkça üzerime."

hayatını öyle yaşa ki RABBİN sorsun sana kulum kaderine ne yazayım diye...

Bazı aşklardan yeniden doğarak çıkarız, yolumuz ulaşır ilahi aşka. Bazen de aşk çölünde parça parça ölerek mahzun kalırız. Biz dünyanın aşk mağdurlarıyız. İlahi kader bizi bin türlü belaya düçar etse de, bezm-i elestte dediğimiz beladan vazgeçmeyiz. Arafta kalmak gibi bir tercihimiz yok bizim. İlla aşk. İlla bela.