Ne ölümden korkmak ayıp, Ne de, düşünmek ölümü...

En acayip gücümüzdür, Kahramanlıktır yaşamak : Öleceğimizi bilip, öleceğimizi mutlak...

Çok yorgunum, beni bekleme kaptan. Seyir defterini başkası yazsın. Çınarlı, kubbeli, mavi bir liman. Beni o limana çıkaramazsın...

Karıcığım, Sen meğerse nasıl her şeyimmişsin benim?Seni sevmek benim içimde, toprağı, suyu, güneşi, hayatı ve fikri sevmekle birbirine karıştı. Sen ciğerlerimdeki nefes, gözlerimdeki ışık, kalbimdeki çarpıntı ve beynimdeki düşünce gibisin. Neyi düşünürsem seni düşünüyorum. Neyi görsem seni görüyorum. (7 Mart 1934)

?Nasıl öfkelenmem düşündükçe Memleketimi, Çırpınıyor ayakları altında Bir Avuç Hergelenin..? Nazım Hikmet Ran (1902 ? 1963)

Büyümez ölü çocuklar