Bunları yazmaklığım belki günün birinde beni mahvedecektir. Fakat elimde değil. Bunları yazarken hiç kimseye söylemeyeceğim şeyleri birisine anlatmış gibi oluyorum. Ve ferahlıyorum. Ferahlamaya öyle muhtacım ki... Acaba vicdan azabı denen şey, bu ferahlamak, ağır bir yükün altından kurtulabilmek ihtiyacı mıdır..? Bilmiyorum. Fakat anlıyorum ki, bütün bunları yazdıkça itiraf etmenin verdiği rahatlık beni sıcak bir günde serin bir su gibi koynuna alıyor...

Sevmek mükemmel iş delikanlım, sev bakalım..! Mademki kafanda yıldızlı bir gece var, benden izin sana sev, sevebildiğin kadar...

İçimde yaprak kımıldamıyor.. Ellerimi başımın altına koyuyorum.. Denizi duyuyorum.. Uyuyorum..

Son nefes derlerdi, anlamazdım, Şimdi ne demek olduğunu biliyorum: Her şeyi bırakıp bir daha dönmemek üzere hiçbir yere, hiçbir şeye, birdenbire gidersin...

Beraber yaşanır, dövüşülür beraber ama ; herkes kendi payına ölür...

Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu. Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki Şayak kalpaklı adam Nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden Öcalıcı, güzel, rahat günlere inanıyordu Ve gülen bıyıklarıyla duruyordu mavzerin yanında. Kocatepe'de, gözetleme yerinde...

Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu. Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki Şayak kalpaklı adam Nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden Öcalıcı, güzel, rahat günlere inanıyordu Ve gülen bıyıklarıyla duruyordu mavzerin yanında. Kocatepe'de, gözetleme yerinde...

Anlamak: En buyuk rahatlık. Karşı konulmaz zoru, sosyal zaruretlerin Ve kavga: Akıl, Yürek, Yumruk, alabildiğine nefret, Kin, alabildiğine merhamet, Sevgi, İnsan insanı sömürmesin diye Ve daha adil bir dünya daha güzel bir memleket için...

Ne güzel şehirleri var Anadolu'mun benim Akdeniz kıyısında. Küçüktürler, Portakal gibi güneşlidirler Diri bir balık gibi pırıltılı Ve renklidirler acı zakkum gibi.

Onlar ki toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çokturlar; korkak, cesur, câhil, hakîm ve çocukturlar ve kahreden yaratan ki onlardır, destânımızda yalnız onların mâceraları vardır.