Bazen bağışlamak, umut etmek ve mucizelere inanmak gerekir...

Daniel'e bakıp,"Mucize" diye fısıldadım ve şöyle düşündüm: Hayatımızın sonuna dek mucizelere inanacağız.

Normal olan hiçbir şeye odaklanamadığın bir dünyada yapayalnız kaldığın fikrine kapıldın mı ? Rengarenk bir şehirde siyah beyaz olan tek kişi senmişsin gibi...

Keşfetmekten hiç vazgeçmeyeceğiz
Ve keşfimizin sonunda
Başladığımız noktaya varacağız
Ve orayı gerçekten tanıyacağız.

Bizi biz yapan anılarımızdır, Tul. Sonunda valizine koyup yanına aldığın şey anıların oluyor yalnızca. Aşk ve anılar unutulmuyor. Ölürken hayatının film şeridi gibi gözünün önünden geçmesi de bu yüzden. İstediğin anıları yanında götürüyorsun. Valizini topluyorsun anlayacağın.

Popüler olmak yalnızca bir sürü insanın seni tanıdığını zannetmesi demek

Yalnızca iyiler genç ölür.

Sesi çürük bir dal gibi kırılıp sessizliğe gömüldü...

Her şey bitene kadar hiçbir şey bitmemiştir.

Her şey o tek sözle anlamını yitirdi. Güle güle. Bunu yüksek sesle dile getirdiğinizde gerçek oluyordu.