Bütün hayatını labirentte mahsur kalıp bir gün oradan nasıl çıkacağını, bunun ne kadar müthiş olacağını düşünerek geçirirsin ve geleceği hayal etmek devam etmeni ama bunu hiç yapmamanı sağlar. Geleceği yalnızca o andan kaçmak için kullanırsın.

Acı hissedilmeyi talep eder.

... bütün şu çıkmaz sokaklara, aynı yere dönen caddelere, parçalanması için inşa edilmiş bütün şu evlere bak. Kağıttan evlerinde yaşayan bütün şu kağıttan insanlar, kendilerini ısıtmak için geleceği yakıyorlar.

Aç hissedilmeyi talep eder ...

Acı hissedilmeyi talep eder ...

Hepimiz önemliyiz; belki çoktan az ama hiçten fazla

Çıkma eylemi tek bir şekilde sona eriyordu: Feci.

Ve sonra yaşam süreleri uzamaya başlamış, insanlar daha fazla geleceğe sahip olmaya başlamış. Böylece konu hakkında daha çok düşünmek için daha fazla zaman harcamışlar. Gelecek hakkında.. Ve şimdi hayat gelecek haline geldi. Hayatın her anı gelecek için yaşanıyor....

Bu bana hep çok saçma geldi, insanların güzel olduğu için birinin etrafında olmak istemeleri yani. Kahvaltılık gevreğini tadı yerine rengine dayanarak seçmen gibi.

Bir insanın, bir insandan daha fazlası olduğuna inanmak ne kadar aldatıcı bir şey.