Dönüyor güneş, gidiyor, tükendi gün, Koşuyor öteye güneş, yeni bir yaşam götürüyor, Yerden kaldıracak kanadım yok, Onu izleyerek, ardınca gidecek, (Faust)

Bahçeden kopardığı bir baş lahanayı sofraya koyan insanın basit ve saf mutluluğunu kalbim hissedebiliyorsa, keyfime diyecek yoktur, çünkü o yalnızca lahanayı değil, bütün güzel günleri, onu ektiği o tatlı sabahı, suladığı o tatlı akşamları da sofraya koymuş olur, lahananın günbegün büyümesi ona haz verdiği için her şeyin tadına bir anda yeniden varır.

Dışa vurduğu ufak sevinçleri elinden almak için bir başka insana baskı yapanlara yazıklar olsun. Ne dünyanın tüm armağanları, ne de tüm lütufları, başımızdaki despotun kıskanç sıkıntısının bize zehir ettiği bir anlık neşenin yerini tutar.

"İnsan neden bilmeZse ona ihtiyacı oluyor ve neyi bilirse onu kullanamıyor"

Herkesin aynı olmadığını biliyorum ve hiçbir zaman da herkes eşit olmayacak...

Ama nasıl oluyor da, insan kendinden şikayet edebiliyor?

Çocuklar ne istediklerini bilmezler. Bütün eğitimciler bu konuda aynı düşüncede. Ama yetişkinler de bu dünyada çocuklar gibi sendeleye sendeleye dolaşır, onlar gibi nerden gelip nereye gittiklerini bilmezler...

Ona dair bütün bu söylediklerim boş sözler, onun en ufak bir özelliğini anlatamayan pek bayağı genellemeler...

Adımı başka bir ağızdan duymak istemiyorum!

Hele bir de onu beğenip beğenmediğimı sordular mı! Beğenmek ne demek? Bu sözden öldüresiye nefret ediyorum...