Uzaklık, ne ise, gelecek zaman da odur!

Mutluluk da bir aldanış mıdır dersin, Wilhelm?

İhtiraslarına kapılan kimse düşünme gücünü kaybeder.

Şu dünyada birbirini anlamak ne kadar zor.

Bununla birlikte insan için dünyada sevgi kadar gerekli bir şey yok.

Bundan anladım ki, bir yazar ikinci basılışta hikâyesini değiştirirse, eskisinden daha iyi şekle de soksa, yine de eserine zarar vermiş olur.

Biz insanlar daima ilk izlenime değer veririz. İnsan, en inanılmayacak şeylere kanabilecek yaradılıştadır. Ama bir kez kafasına bir şey yerleşti mi, onu söküp atmak isteyenin vay haline!

Nasıl oluyor da, insanı mutlu eden bir şey aynı zamanda onun felâketinin de kaynağı oluyor.

İnsanlar da evlerine çekilmiş, yuvasına yerleşmiş, akıllarınca bu sonsuz âleme hükmediyorlar. Kendi küçük olduğu için her şeyi pek az fark eden zavallı budala! Aşılmaz dağlarda, ayak basılmamış çöllerin üzerinde, bilinmeyen okyanusun öbür ucuna kadar her yerde yaratıcının ruhu dolaşıyor, onu duyan ve yaşayan her toz zerresinden bile hoşnut oluyor.

Sonsuz hayat manzarası, önümde ebediyen açık duran bir mezara dönüyor.