Yanılıyorsun, dedi ardından da; benim aklım her yöne çalışır! Bütün yönlere mi, diye sordu Hacı Veli. Evet, diyerek başını iddialı bir şekilde üst üste salladı Güllü Dayı; ileriye de çalışır, sağa da, sola da, geriye de... Başka bir deyişle, doğu, batı, kuzey, güney; bu yönlerin dördüne de çalışır! İşte, çalışmadığı buradan belli, diyerek yeniden gülümsedi Hacı Veli. Hiç beklemediği bu cevap karşısında Güllü Dayı afallamıştı. Onun bir şey sormasına kalmadan, çünkü yön sayısı dört değildir, diye devam etti öteki; tamı tamına altıdır azizim, beşincisi ayaklarımızın altıdır, altıncısı da başımızın üstüdür. Dört yön vardır lafı, gafillerin dilinde dolaşan küflü bir ezberdir sadece.

Bir insanın, kendisine zulmedene gülümsemeye mecbur bırakılmasından daha beter bir zulüm olamazdı yeryüzünde...

Bu arada dikkat ettin mi bilmiyorum, teğmen öküz, bugün dayak atan komutan da hayvan diye bağırdı bana. Karargâhtaki subay da it dedi. Bu fukaralar insanı yüce, hayvanı da aşağılık bir şey sanıyorlar..

.. Her inancın kıyısında köşesinde bir miktar şüphe olmalı ki inanç kendi içinde manevra yapıp varlığını tamamlayabilsin. Yoksa ne kıymeti kalır ha..?

"İnsan yandığı vakit yürek gövdenin içinde değildir de, gövde yüreğin içindedir belki...''

'...İyi görünmek için gerekli olan malzeme gerçekten kötülük müdür bilemiyorum ama, şu yeryüzünde kötüler bazen iyilerden daha iyi görünebiliyorlar...''

Hâsılıkelam, çerden çöpten de olsa insan illaki bir baba yaratıyor Ziya Bey, başka türlü var edemiyor kendini; koku kırıntılarını tutup, ölgün gölgeleri ve titreşimleri tutup, ya da boşlukları bile tutup işte böyle babaya dönüştürüyor benim gibi. Hiç kuşkusuz insan başka yollarla da var edebilir kendini, diyelim uzun bir öpüşmenin derinliklerinde kaybolarak, bir bakışın ateşinde yanarak, bir kitabın ruhundan doğarak, bir dokunuşla sarsılarak ya da şu an hatırlayamadığım daha akıllıca yahut daha aptalca birtakım şeyler yaparak da var edebilir..

Artık insanoğlu öteki insanların varlığından uzaklaşıp sadece kendi hızıyla arkadaş oluyor...

İnsan bir kez lafa başladı da birazcık yol aldı mı, kendi sesiyle kendisini şımartıyor galiba. Şımarmak da, biliyorsunuz, çocukluğumuzdaki ruha misafirliğe gitmektir...

Kısacası, hızın değere dönüştüğü bir dünyada, devasa bir hız topu halinde, korkunç bir gürültüyle hep birlikte yuvarlanıp duruyoruz...