Eskiden unutmak için içiyordu,sanırım şimdi hatırlamak için içiyor.

Bazen,böle zamanlarda,kendimi acıdan bir kartopu gibi hissediyorum,yuvarlandıkça yeni acılar ekleniyor bana.

''O odada, orada ona âşık oldum,"

İçimde onun fısıltıya benzer sesi ve yanağıma parmaklarının ucuyla dokunduğunda yüzünde beliren gülümsemesi kalmıştı sadece. O kadar...

Uğursuz bir tahterevalliye binmiş gibiydiler,yanına birini alan ağırlaşıp uzaklaşıyor,sonra sıra diğerine geliyordu.Artık aynı hizada duramıyorlardı.

Sanki hayatı çatlamış,oluşan yarıktan içeri daha önce türlerinin varlığından bile haberdar olmadığı değişik insanlar boşalmış,içi soluk almasını zorlaştıran bir yabancılar kalabalığıyla dolmuştu.

Her seferinde,dedi,bundan daha büyük bir acı çekemem diyorum ve her seferinde Tanrı beni böyle düşündüğüm için cezalandırıp,daha büyük bir acı veriyor.

Gördükler bir bütünlük içinde toplanmıyordu,her şey kırılmış bir aynadaki görüntüler gibi değişik parçaların içinde ayrı ayrı duruyordu,bütün görüntüler gittikçe yoğunlaşan o kızıllığın içinde topraktan tüten bir buğu gibi gerçekliklerini kaybederek dalgalanıyorlardı.

Dağlara bakıyordu,köye,uçuruma,ovaya,o küçük ve zavallı kalabalığa...Hayata ait bir şey görmüyordu burada,sanki içinde yaşadığı zamanın ve mekanın dışına çıkmış,bir başkasının kendisini hiç ilgilendirmeyen rüyasının içine girmişti.Gerçeğe benzemiyordu gördükleri.

Onu kimseyi sevmediğim gibi sevdim.Nasıl olduysa onu çok derinlerimde bir yere yerleştirdim.Biri ona dokunduğunda,benim varlığımın özüne yada o öze çok yakın bir yere dokunuyor.Onun için böyle dengem alt üst oluyor.